lekarz Weronika Urbańska

Na wizycie u doktor Urbańskiej byłyśmy jak moja córka miała 2.5 roku i bała się lekarza od czasu szczepień. Wyglądało to mniej więcej tak, że wchodzimy, dziecko płacze, wychodzimy przestaje płakać. Szczęśliwe, podrosła i się oswoiła. Trudno mi w jasny sposób opisać zachowanie dr Urbańskiej podczas wizyty. Wyglądało to tak jakby pani doktor nie potrafiła sobie poradzić z tym, że moja córka płacze. Na początku wizyty starałyśmy się omówić leczenie, które przepisał jej inny lekarz - córka była w trakcie brania antybiotyku. Jednak pani doktor wydawała się zdenerwowana i powiedziała, ...

Na wizycie u doktor Urbańskiej byłyśmy jak moja córka miała 2.5 roku i bała się lekarza od czasu szczepień. Wyglądało to mniej więcej tak, że wchodzimy, dziecko płacze, wychodzimy przestaje płakać. Szczęśliwe, podrosła i się oswoiła.

Trudno mi w jasny sposób opisać zachowanie dr Urbańskiej podczas wizyty.
Wyglądało to tak jakby pani doktor nie potrafiła sobie poradzić z tym, że moja córka płacze.

Na początku wizyty starałyśmy się omówić leczenie, które przepisał jej inny lekarz - córka była w trakcie brania antybiotyku. Jednak pani doktor wydawała się zdenerwowana i powiedziała, żeby "uciszyć dziecko".

Córka ominęła jedną dawkę antybiotyku, ponieważ poszła spać dużo wcześniej niż zwykle i obudziła się dopiero rano. Zdecydowaliśmy, że zamiast ją budzić i podawać lekarstwo, pozwolimy jej spać. Był to już piąty dzień antybiotyku. Rozumiem, jak ważna jest ciągłość, jednak znam swoje dziecko i uznaliśmy, że w ten sposób gwarantujemy sobie ciągłość podania leku przez następne dni, bez zbędnego zmuszania i płaczu.

Oczywiście, rozumiem, dlaczego pani doktor się to nie spodobało jednak uważam, że nie usprawiedliwia to powiedzenia: "zrobi pani w ten sposób dziecku krzywdę i to będzie pani wina, nie moja" w dość agresywnym tonie.

Następnie, pani Urbańska kazała rozebrać dziecko i przygotować do badania. Ponieważ wyglądała na mocno zdenerwowaną, trzęsły jej się ręce i mówiła podniesionym głosem, moja córka płakała dużo bardziej i zaczęła prosić żebyśmy już wyszły.

Powiedziałam pani doktor, że dopóki nie zapanuje nad sobą, nie życzę sobie, aby badała moje dziecko. W odpowiedzi usłyszałam, że jeśli mi się nie podoba, to mogę więcej nie przychodzić.

W trakcie badania, pani doktor trzęsły się ręce i powiedziała jeszcze, że to jest moja wina, nie jej, że nie umiem uspokoić własnego dziecka. Ponownie poprosiłam panią doktor o to, aby się uspokoiła. Nie mam pojęcia, dlaczego wogóle to powiedziała, ponieważ ani razu nie sugerowałam, że płacz córki może być winą tej konkretnej osoby. Wyjaśniłam jedynie na wstępie, że Julka pewno będzie płakać, bo od czasu szczepień boi się lekarza.

Po badaniu pani doktor zaczęła wypisywać recepty i skierowania mówiąc, że to że dziecko tak płacze nie jest normalne i jest dowodem na to, że mam z nim złą, zaburzoną relację i powinnam koniecznie pójść do psychologa i nauczyć się tworzyć z córką relację bez napięcia i stresu.

Cały czas rozważałam wyjście z gabinetu, jednak zależało mi na receptach i skierowaniu, a czas oczekiwania na wizytę w okresie jesienno-zimowym jest bardzo długi. Do dr Urbańskiej jest relatywnie krótki - teraz już rozumiem, dlaczego.

Wizyta, którą odbyłyśmy to przykre i stresujące doświadczenie.

Nie rozumiem jak można oglądać cewkę moczową mojego dziecka trzęsącymi rękami i jednocześnie z wielkim zdenerwowaniem mówić do mnie, że to moja wina, że dziecko płacze.

Pani doktor nie powinna się wyładowywać na pacjentach, szczególnie takich małych...

Będziemy omijać z daleka.